گذار آر مه من گاهگاه از اشتباه اینجا
مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب
|
|
فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا
فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا
|
تا روزی که بود دستهایش بوی گل سرخ میداد
از روزی که رفت گلهای سرخ بوی دستهای او را میدهند...
دورترین فاصله در دنیا حتی فاصلهٔ مرگ و زندگی نیست.
فاصلهٔ من است با تو وقتی روبرویت ایستادهام،
و دوستت دارم، بی آنکه تو بدانی.
عشـق این است که مردم
ما را با هم اشتباه بگیرند وقتی تلفن با تو کار دارد من پاسخ بگویم.
و اگر دوستان به شام دعوتم کنند تو بروی.
وقتی هم شعر عاشقانهٔ جدیدی از من بخوانند تو را سپاس بگویند.